Dit wordt een moeilijk blog, waarin het zal lijken alsof ik van de hak op de tak spring, maar dat doe ik niet. Dat doet de werkelijkheid.

De afgelopen maand werd het van kwaad tot erger, maar het speelde - zo leek het - Netanyahu juist in de kaart. De verzoening tussen Fatah en Hamas, de twee belangrijkste Palestijnse groeperingen, zou de Palestijnen sterker maken en daar moest Benjamin Netanyahu niets van hebben.

De ontvoering en zoals later bleek de moord op drie Israëlische jesjieve-leerlingen kwam onze premier dan ook zeer goed van pas. Het gaf hem de gelegenheid om Hamas de schuld in de schoenen te schuiven en met deze beweging de oorlog aan te gaan - en zo tegelijk Mahmoud Abbas, die met Hamas had aangepapt, het leven zuur te maken.

Waar het de taak van een premier is om in tijden van crisis de kalmte te helpen bewaren, en verdere uitwassen te helpen voorkomen, hitste hij juist op alle mogelijke manieren op tot wraak. En de gevolgen waren ernaar: massa’s die "Dood aan de Arabieren" riepen, namen in de straten van Jeruzalem Arabieren te grazen. De uiterst wrede moord op een willekeurige Palestijnse jongen werd aanvankelijk door politie en media verdoezeld. Laten we het er op houden dat dit zelfs de meest cynische politici een beetje te ver ging.

Maar dat is nu allemaal niet meer waar de aandacht op gevestigd is: de beschietingen vanuit Gaza en de Israëlische bombardementen schijnen de verstikkende golf van racisme voor het moment te hebben doorbroken.

Het is uiteraard niet plezierig om dag en nacht, om de paar uur, twee verdiepingen naar beneden te moeten rennen als de sirenes loeien. Op onze bovenste verdieping zou een raket uit Gaza die door het verdedigingssysteem weet te slippen wel enige schade aan kunnen richten. Maar het is vooral deprimerend om daardoor des te scherper te beseffen dat dit niets voorstelt vergeleken met wat de mensen in Gaza doormaken. Er zijn daar op zijn minst honderd keer zoveel bombardementen, geen luchtafweer en al die tonnen explosieven die daar worden uitgestort zaaien enorme vernieling en dood.

Omdat Hamas de raketten tegenwoordig ondergronds houdt en ze daarom niet vanuit de lucht onschadelijk kunnen worden gemaakt, wilde Netanyahu aanvankelijk dan maar Hamas-leiders chirurgisch laten "uitschakelen". Maar de kopstukken gingen ook ondergronds, dus dan was de oplossing hun huizen kapot te bombarderen. "Er zal voor geen van hen een plek zijn om naar terug te keren" formuleerde een regeringswoordvoerder het.

Maar: dat is ook niet zo eenvoudig. In huizen wonen families, en als je er daar teveel van doodt heb je zo weer een Goldstone-rapport op je bord. De Israëlische luchtmacht kondigt daarom zijn bombardementen aan, met de oproep aan de aanwezigen om hun huizen te verlaten. Dat doen ze niet allemaal en er zijn al mede daardoor meer dan honderd doden te betreuren. Er zijn er die demonstratief op het dak gingen staan in de hoop zo hun huis te beschermen. Er sneuvelde ook weleens het verkeerde huis, met de niet gewaarschuwde familie en al.

Maar Netanyahu blijft het heilige boontje: "Wij doden niet expres onschuldigen. De oorlogsmisdadiger is Hamas, en” - aldus Netanyahu - “het gaat om een dubbele oorlogsmisdaad, omdat ze met raketten op bevolkingscentra schieten en bovendien hun eigen mensen aanzetten om ongehoorzaam te zijn en hun huizen niet te verlaten.”

De Israëlische mensenrechtenorganisatie B'Tselem denkt er iets anders over: het stelselmatig vernietigen van de huizen van de families van verdachten is een grove schending van het oorlogsrecht en van de mensenrechten. Maar dat laatste weet je alleen als je op de e-maillijst staat van B'Tselem. In tijden van oorlog haalt zoiets de krant niet.

Beate Zilversmidt, in 1983 medeoprichtster van de Joods-Palestijnse Dialoog, woont sinds 1987 in Holon, Israël, waar zij actief is in de vredesorganisatie Gush Shalom.